غبطه یا حسادت؟ من میگم حسرت ...

فرقی که با قبلم کردم اینه که خودم و به در و دیوار نمیکوبم و به جون بقیه غر نمیزنم و بگم تقصیر فلانی بود که من الان اونجایی که فلان آدم هست و من چقـــدر دلم میخواد باشم، نیستم. الان میدونم که از درون و بنیان خودم هم مقصرم. نخواستم که نشده. آدمش نبودم. اما خب دونستن اینا چیزی از حسرتی که میخورم کم نمیکنه :| 

هیچ کس اندازه ی خودم هم از این وضع خسته نیست، و هیچکسم اندازه من اذیتش رو نمیشه.

یک سال طول کشیده تا من بفهمم که تاج قربانی رو سرم نیست، یا بهتر بگم، این تاج فرضی رو بردارم از سرم. نمیدونم چقدر میخواد طول بکشه تا یه تکونی بتونم به خودم بدم که از این وضع افتضاح بیرون بیام و دنیایی رو برای خودم بسازم که حسرتش رو میخورم :| دنیایی که با دیدنش دست مردم قلبم میریزه و لبخند روی لبم میماسه .... 

چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم ...